Ne zaman "geliyorum" desen,
Uzuyordu gece.
Ben uzuyordum geceyle,
Zaman uzuyordu!
Yollar, caddeler, sokaklar,
Kaldırımlarında ayakların,
Uzak diyarların bir masalı dökülür,
Dudaklarından,
Anlattığın masaldır,
Dudakların gerçek...
Mustafa Bilgiç
Defalarca gitti biri,
Defalarca bekledi biri.
Giden, gittiği ile kaldı,
Bekleyen, beklediği ile...
Zaman bu kadar hoşgörülü değildi!..
Saçlara beyaz, yüzlere çizik atarak,
Bir insan bilir öldükten sonra da yaşayacağını,
Ama herkes taşıyamaz bu yükü.
Bir insan bilir dokuz köyün doğrusunu,
Ama her insan bilemez onuncu köyü.
Bir insan bilir sırtında ki hançeri,
Ama her insan duramaz önünde kahpeliğin.
Ağır yaralı düşlerimin firarında
Sürgünüm olmalı gözlerin,
Aşkın kurşunu yivlenirken ardımda
En derininde saklamalı beni gözlerin.
Ve sonra....
Vurulursun düşlerinden,
Düşerken, düşlerin sarp uçurumlarından,
Arkası boşluktur,
Geçersin, bir bir hayal kırıklıklarından...
Mustafa Bilgiç
Kalemini yitirmiş şair gibi geçiyorum dünyadan!..
Liseli genç bir kızın not defterinde,
Önemsiz bir detay gibiyim.
Alelade bir satır, silik bir hatıra.
Yavru ceylan nasıl yürümeye başlar yaşam arenasında?
Adımlarım öylesine cılız ve öylesine güçsüz...
Koysam başımı ılık bir haziran rüzgarının dizlerine.
Ay ışığı içsem vadilerin yamaçlarından.
Yavru bir ceylanın gözlerinde düşe yatsam.
Huzura uyansam, kanadında bir kelebeğin.
Koşsam yalınayak, yeşile boyanmış kırların göğsünde,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!