Muşamba Kokuyor Ellerim

I
İnsanlar tükenince şehirler ölürdü
Sonra kuşlar terk eder
Tarafsız gözlemciler dağlara çekilir
Ve şehir parçalara bölünürdü
Milletler yavaş yavaş gider
Yalnızca deprem ansızın gelirdi
II
Ölüme tamam da şekline sözüm
Demesi kolay vaiz efendi
Ateşe girenle yandın mı
Bir enkazın başında üç tam gün
Boynundan vurulmuş kuğular gibi
Çaresiz sessiz ağladın mı
Nefesini ensende duydun mu dehşetin
Bir gece vakti üflenen korkunç sesin
Neresindesin görevin, duyarlılığın, secdenin
Bilginin, tedbirin ve takdîrin
Tövbenin neresindesin
Bir de
Sen hiç bütün şehri yıkadın
Kefene sardın mı
Vaiz efendi
III
Ruhumun doktoru beyim
Deprem kuşağının
Vurgun yemiş çocuğuyum
Yüreğimin fay hatlarında
Ümitlerim kırılmış
Muşamba kokuyor ellerim
Sağlam tutamıyorum hayatı
Kimyam gibi dengem de
Bisikletim de bozuk
Gülemiyorum
Bilemiyorum
Eşikteyim fakat bir türlü
Diyemiyorum
Suçlusu benim diye şehre
Gündüzün giremiyorum
Bendeki isyan değil beyim
Bir derin kanayan sızı
Bir kıyamet sancısı
Yüzümden bu izleri sil
Savun beni
Kurtar beni
Sivil savunma
Mayına basmış kaçakçı gibi
Ürkek yaralı mahzun
Kolumda serum
Gecenin bir vaktinde
Dilimde kunut duası
Çadırıma yürüyorum
Depremin şiddeti aletle ölçülmez
Beyim
(Ağustos 2000)