Muş türküsü Şiiri - Abdurrahman Koç

muş türküsü

kar düşüyor muş’a
perçemine boyacı çocuğun
küçük kız kardeşinin
ıslak mendil peçetelerine

kim ifriti hikaye etti
körpe çocuklarımıza?

muş salınır nazlı yeşilinde
bahar nemlenir yarin gözlerinde
zengök’te bir tütün tarlası
zehir zemberek kıyılır nefeste

nedir bu derin derin solumalar
bu siyah iç çekmeler?

muş ovası uzar annemin özleminde
mavi ısınır yeşil yanar
sarı safran düşlerimde
muş ağlatma beni!

muş salınır baharlara
kızımın çağla gözlerinde

kar kırağısı kavak dallarında
karasu bir karış buz yüzünde
eski bir kaval sesi ihtiyar amcanın sesinde
muş özlem özlem kimsesizler ülkesinde

birini buz gibi… arabada götürdüler
yüzü zemheri ayazlar içersinde
güvercinimizi vurdular
tünemiş barışlar saçağında

muş üşüyor ellerimde
türküler çağlar bahar olacak şehrime
perçemi ıslak çocuğum
üşümüş kız kardeşim
gitmez gözleri elleri
buz kesmiş yüreğimde

kim yüreğimiz yangınlarını
attı fırtınalar kefesine

muş bir çocuk kucağımda
büyütürüm sisli dumanlı
koca kışını içimde