Muş'lu Yaşar Şiiri - İhsan Cankurt

Soğuk bir kış günü memleket Muş.
Lapa lapa kar yağıyor sokakta, ben Yaşarı arıyorum.
Soruyorum kasap Hayri’den manav Mustafa’dan
Abi Yaşar nerde oturuyor, evi nerde bilir misiniz?
Yaşar'da kim kekom bilmiyoruz, aldığım en soğuk cevap...

O an gözlerimden bir çocuk kayıyor az ilerde.
Gözleri ela, saçlarında kar ve kucağında kokusunu aldığım birkaç taze ekmek...
Yaklaşıyorum yanına, bir süre sonra omuzuna dokunmak istiyorum.

Bana kaçak bir bakış savuruyor, Abi sen de kimsin?
Pardon kardeşim benim adımı boşver, ben Yaşar’ı soracaktım.

Kısık bir sesle bir cümle düşüyor titreyen dudaklarından,
-Abi Yaşar...
-Evet kardeş Yaşar...
-Abi bu Yaşarı bir soyadın falan yok mu?
-Bilmiyorum be kardeş, bildiğim Yaşar, Uzun boylu, kahve gözlü, öğretmen Yaşar.
-Abi Yaşar benim abim ve kaç gündür kayıp.

O esnada gözlerinden iki damla yaş süzülüyor çocuğun.
Dudaklarına erişmeden don tutuyor.
Bakışları buz, ekmekler buz, yüreği buz kesiliyor.

Ah be Yaşar nerelerdesin, gidecek zaman mıydı be ya?
Ben ki Amed yavrusu, avradı evde yalnız bırakıp sana gelmişim.
Ben ki elimde Ali baba kadayıfı taşıyorum, yiyecektik güya.
Annemizin kuracağı yer sofrasında, tavuk haşlama yiyecektik.
Sonra Muş’un karlı sokaklarını adım adım gezecektik.
VE bir kahvehaneye dalıp seninle okey oynayacaktık devamında bir el maça…
Senin dostluğun bumuydu Yaşar, bumuydu dostum diyorum kendi kendime..

Gözlerim çocuğun gözlerine kilitlenmiş yürürken, bende gözyaşı saldırısına uğruyorum.
Sımsıcak yüreğimi ani bir soğukluk basıyor üşüyor, üşüyorum.
Yıkılmış en pahalı hayallerim, yıkılmış dostluk duvarlarım.
Düşmüş ani bir rüzgarla dostluk damına dayatılan gönül merdivenim.
Ve boşuna dilime dolamışım o cümleyi, yanılmışım hissedilen duyguda.
Dost değilmiş Yaşar, verdiği sözlerin eri değilmiş galiba…

Derken;

Bir anda karşımda Yaşarı görüyorum
-Hoşgeldin dostum oşgeldin es-selam.
-Be yaşar, be koca adam ve deli, nerelerdesin sen, hoş buldum dostum.

Sonsuz sevgilerimle vesselam.