Murekkebim Kurusun (2 )

Zamanla silinecek sanmıştım izlerini,
Ama kalbimde hâlâ duruyor sözlerinin gölgeleri,
Ne öfke, ne hasret tam anlamıyla silebilir onu,
Sana değil, kendi kırgınlığıma kırgınım..

Geceyi dinlerken yıldızlara sorarım sessizce,
Nerede kaybettik sevgiyi, nerede unuttuk vicdanı..?
Her cevapsız soruda bir damla hüzün bırakır,
O damlalarla kendi sabrıma kırgınım

Yeni bir gün doğacak elbet bu puslu şehirde,
Ve ben yavaş yavaş açacağım kapıları kendime.
Gölgen gibi peşimden gelmeyecek artık kimse,
Geçmişin hayaline, acılara kırgınım

Ama bil ki yeniden seveceğim, yeni bir umutla,
Kendi kalbimle barışıp, düşlerimi savunarak.
Senin yalanlarına değil, kendi içimdeki ışığa,
Yine en çok, kendime kırgınım...

Gökyüzüne bakarken öğrendim sabrı ve zamanı,
Her gün bir ders, her an bir umut saklı.
Artık ardımda sadece sevgi ve ışık bırakarak,
Geçmişin gölgesine değil, geleceğe kırgınım…