Murat124 Şiiri - Samira Samiraninsiiri

KIRMIZI BİR ARABAM VARDI –MURAT 124

Kırmızı bir arabam vardı,
Murat 124.
Kaportası zamana direnmiş,
ruhu ise yokuşlarda bile pes etmemişti.
Babam derdi ki:
“Bu araba adamı yolda bırakmaz,
ama hayat bazen arabayı bile yorar.”

Dikiz aynasından geçmişime bakardım,
tozlu yollar,
çukurda kalmış gülüşler
ve tamir edilememiş anılar geçerdi içimden.
Ne zaman ikinci vitese geçsem,
sanki çocukluğumun içinden
bir şey kayardı geriye.

Radyosundan türküler çıkmazdı her zaman,
bazen sadece sessizlik çalardı
ve o sessizlikte,
bir adamın boğazına oturan hatıralar konuşurdu.
Direksiyonu çevirmek,
hayata yeni bir yön vermek gibiydi bazen.
Ama bazı yollar
dönülmezdi.
Bunu en çok
sağ şeritte ilerlerken öğrendim.

Kırmızıydı arabam.
Ama öyle parlak bir kırmızı değil
yıpranmış bir zamanın
ve utangaç bir sevdanın kırmızısı.
Sanki her çizik
bir aşkın unutulmuş virajıydı.
O arabada
ne vedalar taşındı
ne de susulmuş “gitme”ler.

Tavanı dökülürdü bazen,
ama gökyüzüne hâlâ açık kalırdı içi.
Ve ben bilirdim:
Bu araba gitmese de
hatıraları taşımaya devam ederdi.

Bir gün sattım onu.
İçimden bir şehir kopar gibi.
Yeni sahibine gülerek verdim anahtarı,
ama direksiyonu bırakırken
parmak uçlarımla yıllarımı da bıraktım.

Kırmızı bir arabam vardı,
Murat 124.