Munzur Baba Şiiri - Cigdem Turan

Bu türkü, yüreği Munzur’a bağlı bir kadının, yani Dersimlikız’ın ağıtla karışık duasıdır. Yalnızca bir suyun değil, bir halkın, bir inancın ve bir direnişin türküsüdür. Dersimlikız, her sabah Munzur’a bakarak dua eden, dağlarla konuşan, toprağı öpen bir kadındır. O, kökleri dağlara sarılı, kalbi suyla yıkanmış biridir. Her taşı bir mezar taşı gibi görür, her ağacı bir can gibi hisseder. Yıllar önce Munzur Baba’nın duasıyla korunduğuna inanan köylüler, onun kutsallığını hep yaşatmıştı. Munzur yalnızca bir nehir değildi. O, sürgüne gönderilenlerin gözyaşıydı… yakılan köylerin külleri, zalimin karşısında susmayanların sesiydi. Dersim halkı, her dua ettiğinde Munzur’dan geçerdi. Bir sabah, dağlara sis çökerken, Dersimlikız rüyasında Munzur Baba’yı görür. Elinde bir gül, diğerinde tesbih… Munzur Baba nehir gibi akar düşüne. Sessizce konuşur onunla; gözlerine bakar ve şöyle der: “Evladım… Unutma, biz suyla direndik, dua ile yaşadık.” İşte o günden sonra Dersimlikız, her sabah Munzur’a selam vermeyi, her gece yıldızlara niyaz etmeyi bir görev bilmiştir. Onun duası artık yalnızca kendi için değil, tüm kaybolanlar, tüm direnenler ve tüm unutulanlar içindir. Ve bu türkü, o duaların ezgiye dönüşmüş hâlidir.