Munzur Şiiri - Yunus Kara

Benimle yazmıştın en son türküyü,
Sazını sözünden ayıran benim.
Üç eren kurmuştu eteğinde ilk köyü,
Ezanı burcundan duyuran benim.

Başını yaslayıp bir derin aha,
Bilirim, hasretsin nurlu sabaha,
Gültepe, Pülümür, belki Kemah’a,
Altay’dan Murat’a akan kan benim.

Biçare Dağı’nda, daha dün gibi,
Dokuz tuğlu sancak sanki gün gibi,
Kırk gün kırk gecelik bir düğün gibi
Geçmişinde şeref benim, şan benim.

Zulümdü bilirim benden öncesi,
Seni bana yâr eden Yesevî sesi.
El açıp Mevla’ya Kadir Gecesi,
Seni feth emrini buyuran benim.

Kırgınım, sözümü sitem bilesin,
İt ulumasına uymasın sesin sesin,
En yüksek zirvene şöyle diyesin;
Türk benim, Türk benim, O Türkan benim.

Yunus Kara