Mum ışığında kırılgan hayaller…

‘’mum ışığında kırılgan hayallerim vardı
anlatayım
dinleyeceksen..
baştan uyarayım
okuma hiç bir şiiri
sıkılınca üfleyeceksen..’’
parmakları sarımsak kokan yaşların daha da gerisinde
henüz yazmak icat edilmemişken
okul önlerinde
iki delikanlı
deli ve kanlı bıçaklı
ve yosma bakışlı anadolu kızları
yok,yok üzülme
bir kız uğruna henüz kimse ölmemişken..
konuya girelim
üstadım;
ne diyor bu deyip gülmemişken..
sancılı aşklara dair çok şey yazılmıştır
çok şarkı
çok şiir
çok kitap illa ki..
çok kalp sıpazmı geçirmiştir bir insan için insan
buğulu akşamlar da saçlarını okşadığımız yar içindir
her göz yaşı o hüzzam
ağlarken kimse görmez kirpiklerin telaşını
bir biri ardına
bırakırken bir vefasız vardır şehrin, kentin,hayalin yıkıntılı bir yerinde
ağartır şakaklarını gecenin alacasında...
beyaz düşer kaldırımın en uzun,en ince dalına
akşamdan sonra rüyadan önce...
ve bir kapı sesi illaki sıçar konunun içine...
bakıp geliyorum...
bırakıp tüm acıları arkamda sana..
diye çıktığımız bütün yolculuklarda
içimizin en kuytusuna sinmiş korkak bir yumurcaktır aşk...
çıksa zulüm
terket se alçak..
terk et mese
yüksek rakımlı bir sonbahar
her daim sevgilimizdir eyvallah dikelim kadehi be birader
boş ver gitsin
'herkesin bir feride si vardır ben bilmez miyim'
der şair
bir ihanetten sıçrayan kan lekeleri arkasında
bir hırçınlığı
bir hıçkırığı iki dudak arasında..
deriz oysa giderken sanki kendimizi terkederiz..
o kadehler bizden eski
bizden ekşi kokar
masalarda
ve ayrılırken insan
bir den ,bizden içmeye bile korkar..
içelim
güzel
leş (le) şelim..
nasılsa ölüler
ağlamaz bu dün ya da
ahiretde kimse duymaz..
bir şairin göz yaşlarını..
vakit bir mum ışığı gibi
üfleme sakın
söndürme aşkını..