Mülteciyim... Şiiri - Suskun Adam Zeynep

Mülteciyim…
Vuslattan ömrümün nehrine ikinci bahar vaat midir? Bilmiyorum.
Çünkü ömrüm, bitmeyen gurbetlerin kıyısında durmadan yol arar. Umudum bazen bir damla su gibi akar, bazen de bir çöl gibi kurur. İnsan, kendi kalbinin yabancısı olur mu? Ben oldum. Kendi yurdumda bile bir mülteciyim artık; yuvam, huzurum, bütün sığınaklarım sende saklıydı çünkü.

Susuyorum artık… Ciğer acımı harflere, yürek sızımı cümlelere yükledim. Sustukça büyüyen acının tek dili yazı oldu. Her kelime, içimde yanıp kül olan hayallerin küllerini savurdu kâğıda. Sözcükler, sanki elimden tutup beni anlatamadığım yerlerden kurtarmak ister gibi çoğaldılar. Ama hiçbir kelime, içimdeki yangını tam anlatmaya yetmedi.

Aldım Cân’ımın yalnızlığını… Dönüşü olmayan bir yola çıkıyorum. Çıkınımda gözyaşlarım, her adımımda sevda düşlerinin izleri var. Ne yana dönsem senden izler buluyorum; ayak izlerimle, hayalinle yan yana yürüyormuşum gibi. Bu yol, bana sürgün gibi görünse de aslında kalbimin özgürlüğü belki de. Çünkü sevmek de, terk edilmek de, ardından susmak da bir yolculuktur. Ve ben şimdi kendi yolculuğumun en sessiz durağındayım.

Gidiyorum… Züleyha misali. İsyanla değil, yanışla; şikâyetle değil, sabırla. Çünkü aşk dediğin, bazen kavuşmakla değil, kavuşamamakla da sınanır. Geride bırakıyorum Yusufnâmemi; yani aşkın meâli olan mısraları. Onlar benim en büyük emanettim, en derin izim, senden sonra bile senden bahseden nefesim. Her satırda sen varsın, her cümlede yüzün, her hecede adın gizli.

Ve bil ki… Seni, doğuran annenin süt hakkı için sevdim. Yolunu gözleyen babanın gözyaşları için sevdim. Seni, insanlığın bütün vebali, kalbimin bütün yükü için sevdim. Ötesi yok… Çünkü bu sevdanın adı ne gurur tanır, ne hesap bilir. Sana yönelmiş bir kalbin en saf, en çıplak hâlidir bu. Bir gün yolumuz kesişir mi, bilmiyorum. Belki vuslat vardır, belki yok. Ama ben biliyorum ki, senin adını kalbimin kıyısına yazdım ve bu yolun neresinde olursam olayım, senin için sevdim… hem de ötesi olmadan.