Mükreminin Eşeği 5 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 1: Eşeğin Gölgesinde Doğmak
(Yaklaşık 1000 sözcük – Tam Metin)

Köyde sabah, horozdan önce eşek uyanırdı. Ama o sabah, eşek yoktu. Mükremin, gözlerini ovuşturdu. Ahırın kapısı açıktı. Saman dağılmış, helke devrilmişti. Ama eşek yoktu.

Eşeğin yokluğu, köyde sadece bir hayvanın kaybı değil—bir gölgenin eksilmesiydi. Çünkü o eşek, sadece yük taşımazdı. – Çocukları sırtında gezdirirdi – Yaşlıların bastonuna eşlik ederdi – Ve en çok da çınarın dibinde durup, gölge olurdu

Mükremin, eşeğin gölgesine oturdu. Ama gölge yoktu. Güneş vardı, toz vardı, ama gölge yoktu. Ve o an anladı:

“Ben eşeği değil—kendimi kaybettim.”

🧒 Çocuklukta Eşekle İlk Temas
Mükremin’in çocukluğu, eşeğin gölgesinde geçmişti. İlk defa donunu orada ıslatmıştı. İlk defa korkudan zort sesiyle devrilmişti. Ama eşek hiç kızmamıştı. Sadece bakmıştı. Gözle onarmıştı.

O bakış, Mükremin’in içini kıvım kıvım etmişti.

“Ben o gün eşeğin gölgesinde büyüdüm” derdi yıllar sonra.

🐴 Eşeğin Gölgesi = Kıvımsal Alan
Köyde herkes bilir: – Gölgeye giren çocuk, susar – Eşeğin yanına oturan, düşünür – Kuyruğuna dokunan, ya güler ya ağlar

Çünkü eşeğin gölgesi, sadece serinlik değil—bir bilinç alanıdır. Orada zaman yavaşlar, dil susar, kalp konuşur.

🌳 Çınar Altında İlk Anlatı
Mükremin, eşeğin gölgesinde ilk hikâyesini anlatmıştı. Kuzular dinlemişti. Oğlaklar gülmüştü. Eşek ise sadece gözlerini kapatmıştı.

“Anlatı, dinleyenin gözünde yankılanır” demişti Mükremin o gün.

Ve o gün, eşeğin gölgesinde ilk kıvım doğmuştu.