Mühim olan Şiiri - Esra Nizam

Mühim Olan..."

...

Bir söz kaç kere söylenir?
Aynı söz…
Aynı yüze…
Kaç kere ?
Kaç sabır tükenir?
Aynı sözün anlaşılmayışına
kaç tahammül sığar ?

Anlamak istemeyene
kendini anlatmaya çalışmak ne zor.
Seviyorum barındıran diller
beraberinde getirmiyor
anlama yeteneğini.
Kimsenin kimseye tahammülü yok.
İpler hep az sevenin elinde.
Onların da gözü kapı eşiğinde .
Çok sevenin yüreği ağzında.
Ha gitti ha gidecek korkusuyla
bir arafın içinde,azapta.

Kalpler aidiyetinin nankörlüğünde.
Kimse kimseyi yüreğinin hakkıyla
ağırlayamıyor.
“Sevmek”duygusunu kaybetmiş insan.
Sesi mat,
teni mat,
kendi ruhuna yabancı.
Oysa insanın insanı
solunda ağırlaması ne güzel şey.
İncelikle,
özenle,
anlayışla,
aşkla.

Şöyle bir uzaktan bakınca
fark ediyor insan.
Durmak anları varmış hayatta.
Sadece durmak,
susmak öylece…
Uzağa uzun uzun bakmak anları…
Kendine doğru yola çıkma seansları.
Hayata bir adım
geriden b/akabilmek gerekmiş.
Anlamak yorgunu kalbim
ancak öğrendi.

Tekamül insanı kabuk
değiştirmeye zorluyor.
Anlamaya çalışma!
Anlatmaya çabalama!
Olduğu gibi kabul et.
Ruhunu sızılardan azad et.
Hem anlayamadığın şeyi
nasıl anlatabilirsin ki?
İzdüşümlerin elinde kalır.
Anlaşılabilme kaygısıyla
yorulur durur işte kalbin.

Beni sev,
beni anla,
beni özle’lerinden vazgeç.
Bırak anlayan anlasın.
Bırak anladığın kadarı senin olsun.
Hayat kısa bırak işte.
Bi bırak.
Duymayı ertelediğin sesini duy.
Kendini hatırla.

Onların hep dediği gibi
“boşver…”
Biliyorum alışık değil dilin
boşver-li cümlelere.
Ama nelere alışmıyor ki insan .
Yatıştır kendini!
Yatıştır yoksa dayanamaz
aklın olup bitene.
Her şeyde
anlam aramasın kadın aklın.
Durdur onu!
Kaygı seviyen değiştirmiyor
çünkü olup biteni.
Azıcık dur!
Korumalı zira;
aklı,ruhu,kalbi…

Kafamın içindeki susmayan kadın,
dilsiz dilimle tezat.
Benim sukunet isteğime inat
susmuyor dili.
İnsan bi sessizlikte
yorgun düşer mi
bu kadar sesten?
Sukûnetini koru ruhum!
Kendine en kıymetli hediyen
sukûnet…
Sitemi dilinden düşürüp
öfkenin altını kıstığında,
daha katlanılır şey yaşam.
Hem herkesin hayatı kendine…
Yormamalı değil mi kalbi?

Kalp mühim…
Ben mühim…
Sen mühim…
Olabiliyorsak eğer,
biz mühim...
Hayat kısa,yorma…

Yanyana durduklarımız mühim.
Omuz omuza olduklarımız.
Göz göze baktıklarımız ,
ten tene kaldıklarımız.
Kimi yamacımıza aldığımız mühim.
Çünkü insanlar birbirini dönüştürür.
Yamacında tuttuğun insan
senin hikayeni değiştirir.
Bu mühim…
Hikayenin neye dönüştüğü mühim.
Anlamak,
anlatmak ,
anlaşabilmek,
Hayat kadar mühim.

...

"" Nilgün Marmara’nın intiharından sonra eşi;
‘Şiir yazdığını bile bilmezdim,
bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı’ demiş.
İşte bu kadar basit her şey.
Anlaşılamamak ;
birbirine en yakın iki insan arasındaki
derin bir uçurummuş... ""

...

ESRA NİZAM