Muhanet Şiiri - Zihni Turgut

Kırıla ellerim kalkmıya kolum
Karanlığa düştü aydınlık yolum
Musalla taşında omuzda salım
Dünya senin olsun sevin muhanet

Bahar yaz gelende yeşerir dağlar
Mevsimler değişir koşuşur aylar
Kement salmış felek adımı haylar
Dünya ahret senin evin muhanet

Selvi söğüt olsam dere boyunda
Vicdansıza hürmet yoktur huyumda
Bende bir insanım adem soyumda
Dünya alem senin senin muhanet

Zihniyi düşürdün gülesin artık
Benim için yoksun bilesin artık
ebedi yürekten silesin artık artık
içerimde yara derin muhanet