mavi boncukla örülmüş sıra dağlar altında
nice yiğitler yatar bilir misin ey yar
serilmiş gönlün önünde ipekten idama mahkum olanlar
bilsem de son böyle olur, kaderde yazılan kelebek bir bahar
yine sen, yine de sen vur darağacındayken son altıpatlar
Asamadım odama sevinci.
Hayaller ektim kara toprağa.
Sensiz bin gece karanlık odalarda ter döktüm.
Bir çift dudakla aldattım dokunamadığım seni.
Bir tek hasretim varsa sana karşı,
Cenk ederim Tanrıyla saçının bir teli için uğraşı.
bir dizeler bütünü yaratmış yaradan,
kimlere uzanır bilinmez.
etki, arş-ı âla kadar büyük
bir evren kadar küçük olabilir.
her ne olursa olsun,
bir hasret devrilirken hasret içinde uzağa
tarih tekerrür etmez aşkın vardiyasına
gerçek aşk bir kez yaşanır dünya denen hayatta
bastığın yerleri öpsem, bir koysam alnıma
renkler tanımlayamaz seni aşk çiçeğim
dağdaki ölü canlar polemik yaratmazsa insana,
şu an yanımdasın, şu an yanımdasın...
ama kilometrelerce uzakta gibi aklın,
belki kalbin biraz daha yakın.
düşüncen çok çok uzaklarda benim nadide kuşum.
benim bakmaya utandığım kalbim...
gerçekten şu an yanımdasın.
derin deniz, denizanasının yalnızlığına sırdaş kimdir?
kimdir termitlerin göremediğini gören?
seni gören çürük gözlerle yaşamak sevgilim,
sarı ev, kırmızı ışık yanında...
hayalin, baharı süsleyen bir nergis gibi kapında.
kendi yuvasında katledilen güvercin;
Yaşıt değiliz diye düşürme beni semalardan
Korkarım ben senden uzak ve ayrı kalmaktan
Bir gülüşünün değerini veremez aciz dünya
Söyle, nedendir kavuşulamayan yar olman, söyle.
Aciz ruhum kabz edilirken fani dünyada,
Ya gördüğüm en son şey gözlerin olmazsa,
telefon numaranı unuttuğumu fark ettim
dakikalarca düşündüm ama
bakmadan aklıma gelmedi numaran
bir insanı unutmak
bana göre numarasını unutmaktır
sadece numaran mı unutulan ?
ıssız dağlarda şahit kimdir güneşe?
sahi, var olmana bir özne mi gerek?
sen varsın diye oluşmuş evrende
seni tanımaya illa o mu gerek
ada yılanı tanımaz ki insanı
bir küheylan hasreti ile sar bedenimi
kuşlar acıyarak baksın yorgun kanatlarıma
derin hasret tan ağrırken çıkmışsa sokağa
ben şehirsiz, caddesiz, vatansız kaldım yapayalnızca.
sen, sen mutluluk özlemi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!