Muhammed Çelik Şiirleri - Şair Muhammed ...

Son kez aralıyorum perdelerimi geceye
Ve karanlığın kasveti çöküyor üstüme
Çöküyorum dizlerimin üstüne ve ellerim gökte
Kafamı kaldırdığımda, evet sanatını görüyorum
Fakat Tanrım, sana yeraltından sesleniyorum
Gökyüzü ne kadar yakın ve sen ne kadar uzaksın

tek lisan yetmiyor efganımı betimlemeye
bazen ibrani olurum Jerusalem'de
bu ayaklar asırlardır sürgünlerde olsa bile
ne çare, belirendir gözlerin Aksa'nın tepesinde
Mecdelli'nin feryadını sineye çekince
hacerlere bilek dayanmıyor, filmin en güzel yerinde

karanlıklar aydınlığa çıkar mı?
içimizde ki matem berkitecek mi umutları
yoksa yarın yeniden dün gibi mi?
artık, artık demenin vakti geçmedi mi?
korkusuz bir sarılma akabinde,
korkuyla açığa çıkaracağım zincirlerimi,

sonbaharın yüzünü astıracak kadar sırılsıklamım sana
tüm mevsimleri kıskandıracak kadar
viran şehirleri baştan yaratırım senin uğruna
nice savaşların koynuna girerim yolunda

meczup kadar özgürüm seni düşlerken

Her şeyden önce anlaşılmak ister insan
Yolculuğa çıkmadan,oturmadan ve içmeden
Anlaşılmak bir evin giriş kapısıdır
Veyahut kitabın önsözü misali
Tüm hikayeler anlaşıldıktan sonra başlar
anlaşıldıktan sonra başlar lisan,

Artık fiyasko yok
Sadece sen ve ben varız
Gezmediğimiz binlerce diyar,beraber ölmediğimiz saatler var
Taş sektirmediğimiz onca deniz,
Beraber ıslanmadığımız yağmurlar var
Artık bende benden de öte bir sen var

Bekle beni,
Tıpkı toprağın kefinden geldiğim gibi,
Rüzgarın hoyratlığına aciz düşen kuş gibi,
Düşeceğim kefene,bekle beni.
Bekle beni ölüm,onu beklediğim gibi,
Zamanını bekle diyerek avutma beni

Belki bir gün buluşuruz o eski limanda
Boyun uzamış mıdır? Rayihan aynı mı
Belki ben deli cesaretimle elini tekrar tutarım
O vakit çiçekler sevincinden kanatlanıp uçtuğunda
Yeryüzü yine bize kalır,ikimize
Belki bir gün buluşuruz,

Bipolar özlem
Özlüyorum seni ,
Bazen benim bile haberim olmadan
Bu hasret yorgun düşürüyor beni
Sesim çıkmaz oluyor geceleri
Çıkamıyorum beynimin çıkmaz sokaklarından , tüm sokaklar sana çıkıyor

Güneş gözlerini yumuyor geceye
Ay onu dizlerinde uyuturken
Bir deniz susuzluktan ölüyor bu gece
Sahranın toprağı vaha da demlenirken

Kimsesiz adımlar gördüm bu gece