Müebbet Sevda Şiiri - Şiir Sayesi

“Sen” diye başlayan cümlelerden hep kaçtım.
Yüreğime dolandığın gibi
dilime de dolanmanı istemedim.
Çünkü her kelime,
bir yara gibi açılıyordu içimde.

Tek kişilik bir sevdanın
müebbet yemiş mahkûmuyum.
Ne hücremde ışık var,
ne dışarıda affa dair bir umut.
Sana çıkacak tek bahanem kalmadı artık.

Kaçmaya çalıştıkça
daha derine battım.
Her adım,
bir çöküştü.
Her nefes,
bir eksiliş.

Şimdi af çıksa bile,
bu sevda bana uğramaz.
Çünkü bu ceza,
gönlümün kendi hükmüydü.
Ve ben,
gönüllü mahkûm oldum sana.

Geceler uzun,
suskunluk ağır.
Adını anmamak için
dilimle savaşıyorum.
Ama kalbim,
her sessizlikte seni haykırıyor.

Artık seni taşıyan cümleler kurmuyorum.
Sadece içimde
bir dua gibi saklıyorsun kendini.
Ve ben,
sana dair ne varsa
Allah’a emanet ediyorum.

Çünkü bazı sevdalar,
sadece kalpte yaşar.
Ve bazı vedalar,
sadece içten edilir.

Bu sevda,
bir ömürlük suskunlukla mühürlendi.
Ve ben,
sana değil—
sana dair her şeye
*elveda* dedim.