Müebbet Kuşları Şiiri - Sabri Polat

Geçiyor ömür, gidiyor mu?
Kara bulutlar...
Yerini tamamlar mı?
Geç gelen mutluluklar
Ayrılık, son nefesini mi?
Veriyor, bu ne...
Bu ne zılgıt sesleri
Soğuk kaldırımda üşüyor çocuklar
Hayallerim bitti mi... geliyor
Karabasan gecelerim
Gece gökyüzünde yıldızlar
Bir bir ecel terleri döküyor
Kundakta ağlayan
Bebeklerin üzerine
Ne zaman güneş doğar
Kim bilir kimdedir
Teneşir kokan eller
Uzak olsun, çocukların
Temiz dünyasından
Beni yalnız bırakma diyor
Ay dede, Ayşe gelin, çiğdemler
Öfkelendikçe, üzerime yürür
Soğuk duvarlar...
Demir parmaklıklar bile susar
Çay kaşığının sesinde bir mutlu
Muhabbet arar, müebbet kuşları
Dışarıda kar yağıyor
Görüyorum...
Özlüyorum sesini, nefesini
Haykırsam, deli diyecekler
Ağlasam güçsüz diyecekler
Bağrıma Sığmaz...
Sevdan, hasretin
Nem kokuyor bu duvarlar
Ne zaman güneş doğacak
Penceremden ranzama
Hücremde akan gözyaşımı
Kurutacak...
Güneşim nerede...
Ben neredeyim