Mucizem Şiiri - Hüseyin Çimen By Levo

Çok sevdim, yandım, tükendim yıllarca,
Her birinde ayrı bir yara kaldı sinemde.
Kimisi ihanet etti en derinden,
Kimisi sustu, anlamadı beni dinlemeden…

Bazen de ben kıymet bilmedim.
Bile bile kırdım seven kalpleri.
Bir gün anladım, dönülmez yoldaydım,
Kendi ellerimle yaktım kendimi.

Aynalara baktım, tanımadım yüzümü,
Her çizgisinde bir pişmanlık vardı.
Yorgun bakışlarım konuşuyordu,
“Artık güvenme” diyordu kalbim.

En son bir darbe geldi, yıktı beni,
Sessiz çığlıklarla gömdüm o günü.
Bir boşluğa düştüm, ışık yoktu hiç,
Ne sabahım vardı ne de gecem.

O an çıkageldin, bir rüya gibi…
Elinde sevdan, gözünde merhamet…
Dokundun en eski, en kanlı yarama,
Korktum bakmaya bile yüzüne…

Sana bakınca gördüm yarınları.
Ama dudaklarım sus pus kaldı sana.
Kalbim atsa da adını anmaya,
Korktum yeniden sevmekten kaçtım.

Sen benim mucizem, en sonbaharım,
Yüreğimde filizlenen tek dalımsın.
Gözlerimde unuttuğum ışığımsın,
Şimdilerde dua ettiğim o tek isimsin.

Gitme ne olur, bu can sana emanet,
Ne geçmişim var ne de başka bir yarın.
Kırık dökük de olsa, ben hep seninim,
Mucizem, son nefesim, tek gerçeğimsin.

Gidersen de bil ki, gün gelir solarım,
Bu ömür sana yetmez, ben yarım kalırım.
Bir mezar taşında adını fısıldarım,
Toprak bile kıyamaz, üstüme kapanır…