Mû'ciz Şiiri - Sevde Betül Karabacak

Bir rüyanın elinde balta,
Yıkılıyor mecazi sözcüklerle putlar.
Âzer dilinde ateş taşıyor,
Göğüsleri süt dolu ceylanlar peşi sıra,
Ruhum bedenimden sıyrılırken,
Ayn Zeliha bir yanda, aynı Zeliha oluyorum.

Yanan Nemrut'tur, tutuşan güller.
İbrahim 'in dilinden bir kelam düşse,
Dirilecek lahitler.
Kanlı tarihler, kanlı talihler...
Ölümü taşır kanatlarında sinekler.

Gözlerinde bademlerin bilmem kaçıncı tonu.
Güneş batıyor, ay doğmuyor üzerime.
Recm ediyor melekler necmlerle,
Ne Lat kalıyor geriye ne Uzza,
Herkes taşıyor bir Menat'ı i̇çinde.

İnandığım imkânları deviriyorum,
Bir rüyanın boynuna asıyorum baltayı.
Kabustur üzerime, uyandığım bütün gündüzler...

Çiçekler açıyor düşlerimin bağrında.
Zakkum mu Tuğba mı sen söyle.
Zehir misin kanıma karışan?
Yoksa efsun musun ciğerime dolan?
Yıkılsın putlarla donatılmış Babil Bahçeleri!
Bir rüyanın boynuna asalım baltayı,
Ve mancınıklara bağlayalım Nemrut'u...

Hangi gerçeğe uyansam,
Kırıyorum putlarımı rüyalarımla...

SEVDE BETÜL KARABACAK