Ölüyorum deyince ölmedi şair;
ölmeyi gömülmek sandığı için birileri,
şair yaşıyorya, dedi.
Siyah dediler, yazılanlara bakıp kefenine...
Mor bir bakışın mavi gecesini görmeden.
Eleji şiirlerini okuyup polyannacılık sundular,
sanki mutlu olmayı bilmemiş gibi.
Şairi suçladı birileri, kendisi mutluymuş gibi.
@demlenmisSiirler
Diz çöktü sözcükler, anlatamadı kendini.
Suskunluğu suç sayanlar doluştu etrafına...
bir kahkaha koydu önüne, "Al, bunu yaz," dedi biri.
O an şiir sustu; çünkü gülüşün sureti yoktu gözlerinde.
Sorular sordular. Cevabı, şiire bakan gözlerdeydi.
Ama onlar kapağını aramadılar kitabın.
Şairin sessizliği yankılandı duvarlarında.
Duymayanlar “Niye susuyorsun?” dedi,
sanki duymak istiyormuş gibi.
@demlenmisSiirler
Aynaya tuttular şiirleri, kendi yüzlerine bakıp ''anlam'' sandılar.
Şairi çerçevenin dışına attılar, sonra “çok karanlık” dediler dizelere...
Çok karanlık.
Işıklarını dışarıda arayanların içi, hep loş kalırmış meğer.
Bir dilek tutuldu şiirin içinde... Boğulmadan önceki son nefes gibiydi.
Bir çığlık bıraktı dizelere, yutuldu sonra ağır sessizliğe.
“Bu da mı umut değil?” dedi biri.
Ama gözlerde umut değil,
sadece şiirin mezar taşına bakarken gülümseyenler vardı.
07/07/2025
08:58 #Wahran
@demlenmisSiirler
(425)
Demlenmiş Şiirler
Kayıt Tarihi : 10.7.2025 13:53:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)