Monika Şiiri - Hıdır Altaş

Arnavut güzeli cefakar kadın
Adıyamanlı seydihanı sevdi delicesine
Kendini İstanbulda buldu bir zaman
Kader ördü ağlarını birer birer
Market, lokanta battı çamura
Soluğu aldılar adıyamanda
Çiftlik kurdular bağlarbaşında
Bir daha karardı dünyası çiftlikte
Seydihan yürüyemez oldu ayakları bağlı
Yattı günlerce hastane odalarında
Platin takıldı sol kalçaya destek
Yürümeye başladı ağır aksak
Uzun sürmedi sevinçleri noktalandı
Seyithanın böbrekleri çürüdü bitti
Diyalize bağlı kaldı aylarca
Nakil gerekliydi seydihana yaşamı için
Kardeşler çekildi bir köşeye sesizce
İş makinaya kaldı seydihanın yaşaması için
Ben veririm dedi Monika seyfim için
Attı onları kader antalya sıcağına
Düştüler vicdansızlar kucağına
üçyüz lira istendi bir tek odaya
doksan beş lira elektrik eklendi kiraya
Yakalandı seydihan sarı belaya
Onca çileye direndi Monika inatla
Haykırdı dünyaya seviyorum beeee
Ben seyithanı delicesine hastada olsa
Başka düşünmedi o cefakar kadın
Turhani hayran kaldı vefalı kadına
Büyüdü gözünde dedi işte eli öpülesi
İşte şanlı cefakar bir kadın
8.7.2007/antalya aşık turhani