Modernize Vicdan Şiiri - Demlenmiş Şiirler

Sokağın köşesinde unutulmuş bir "lütfen"
İnsan, kalabalığın içinde kendine denk düşemiyor.
Onur, reklamlara sıkışmış bir cümle artık.
Yüzleşme erteleniyor, herkes bir başkasının aynasını çalıyor
Şimdi sadece çatlakları okuyarak yaşanıyor doğrular.
Vicdan!!! Bir Afiş gibi yapıştırılmış duvarlara:
“Sence doğru mu bu?”
Ama kimse bakmıyor artık duvara.
O zaman söyle: hangi saat aralığında susmak suç,
ve hangi cümle gözaltına alınmalı önce?

*@demlenmisSiirler*

Düşünmek artık bir lüks,
etiketler daha güçlü seslerden.
Bir fikir, doğmadan sansüre uğruyor.
Ne zaman içini tartsa bir insan,
etik yoksulluğu dökülüyor diline.
Kalabalıklar var ama yön yok,
sistemin tanımı “unutulmuş direnç”.
Kayıp sokaklarda yürüyen adımlar, bir zamanlar “biz”di;
şimdi herkes kendine bile yabancı.
Tarih kitaplarında eksik sayfalar,
anlatılmayan ölümler, susulan sevinçler.
Bilinç, gömüldü reklamlara,
üç saniyelik dikkat süresinde boğuldu idealler.
Ve sen, ey okuyucu, hangi sorguyu göğsünde taşıyorsun hâlâ?
Vicdan mı susturulmalı, yoksa sustukça tükenen insan mı?

*@demlenmisSiirler*

Bir haber başlığında doğdu ölüm,
iki saniyelik videoda yankılandı çığlık.
İnsan, insanı tanımadan hedef seçiyor artık
vicdanın yerini algoritma almış gibi.
seri üretim etiketleri gibi seçiliyor kurban,
“Yanımdaydı ama yabancıydı” diyor biri,
bütün semt susuyor, sadece silah konuşuyor.
Değer yargısı, indirimde satılan bir kelime gibi.
Bir sokak lambasının altında durmuş zaman:
onu geçen kimse dönüp bakmıyor.
İnsan, duyguyu reddedince neye dönüşür?
Belki taş, belki uygulama önerisi...
ama kesinlikle artık bir insan değil!
Diz çöken cümleler arıyorum,
tüm bu boğazlanmış anlamların ortasında
bir çocuk sesi: “Anne, neden herkes böyle sessiz?”

22/07/2025
23:07 #Wahran
@demlenmisSiirler
(477)