Mızıka Sustu Şiiri - Ali Karakaşlı

Hiç unutmadım ki
şairler çok gülmez demiştin bana kovboy
bol gülücüklü bir fotoğrafın altında...
sen neden çok gülüyorsun diyemedin
ağladığını da belli etmezdi çünkü herkese bir şair
bölerdim balkonda uykusuzluğunu

bir şiir ne kadar kaçırırsa uykuları o kadar şiirdi işte
onu uyumak istemeyenler tanır
bir yıldız kayar
şiiri peşinden gelir
bir kardeş çok uzaklara göçer
türküsü yalnız bırakmaz onu
kardeş türkülerimdin sen
notaları, beyaz zencileri kıskandırır

doğum gününde resmini çizdi çocuklar
bir kuş gizlediler uzun saçlarının arasına
sen nereye yuva yaptın kovboy?
bu dünya, kuşları hak etmeyecek kadar kirli
yine gelsen bir kuş resmi iliştirsek uçurtmaya
diklensek hayata paltosuz bir öğleden sonra
kimyasıyla oynasak coğrafyanın
dil bilgisi yetmez ki bizim anlatım bozukluklarımıza
tarihini anlatsak yalnızlığın
sorular çok zor desen yine kovboy, sanki cevabını bulmuşuz gibi bu karışık bulmacanın

saatlerce konuştuğumuz Posta Kutusundaki Mızıka'yı
yağmurlu bir gece en derinlere attım
kocaman siyah bir boşluk kaldı altını çizdiğin cümlelerde
bir daha açmadım uykusuz kalsam bile

"Mızıka" sustu sevgili dost!
acınla barış diyen o yabancı şarkıyı
sen çok severdin
ben bir türlü sevememiştim işte
acıyla savaşmayı öğrettiler de hep bize
barışmayı öğretmemişlerdi kovboy!
barışamadım.

(İçimdeki Kuşları Vurdular / Mızıka Sustu)