Mizan Şiiri - Hüseyin Muşmal

Mizan
Umumi efkârca bilinir ki,
Ne mevki ne de makamdır insanı insan yapan.
Eskiler demiş ya: “Şerefü'l-mekân bi'l-mekîn” diye...
Yani bir makamın şerefi, orada oturandan gelir,
Makam insanı şereflendirmez.
İnsan her makamda insan,
Her mevkide insan olmalı.
Eğer makamsa şeref veren kendisine,
Oturup düşünmeli.
Eh, bir de mevkiye göre açılıyorsa yollar,
Makam sahibi olduğunuzda çalınıyorsa kapınız,
Sonrasında arayıp sorulmuyorsa,
Onlar da eksiktir biraz,
Tam nasibini almamıştır insanlıktan.
Hukukunuz olanlarla geçmişte,
Hatırınız geçmiyorsa artık,
Aradığınızda ulaşamıyor,
Mücbir şartlar dışında dönülmüyorsa,
“Çok meşgulüm,” deniliyorsa sürekli,
Bırakın kendi hâlinde,
Önceliği değilsiniz onların.
Bir gün nasıl olsa vakti gelir de
Mizanda kim ne kadar bilinir...