Miyase Şiiri - Ersal Özkan

Miyase
Mısraların yorgun dizelerinde
posta güvercinleri,çalar kapını
sen çıkarsın, yem atmak için kapı önlerine
ağaran saçların dan düşer bir ömür
Denize hasret martı,açarken kanadını
hani? sevgi dağıtan pamuk ellerin nerede
hayat avuçların da nasır tuttu be Miyase

İnce ince yağar kar, yolların kapanır
Kan düşer yorgun gözlerinde açar kardelenler
sabahçı kahvelerinin hüznünü taşır
segah bir düş senden katreler
Ömür bavullarını toplamış. Veda ya hazırlanır
Yıldızlar gözlerinde kayboldu be, Miyase

portakal çiçeği umutların, kurak kırıntısı
Toz bulutudur şimdi gözlerin de eriyen zaman
En son ne zaman sevmiştin? .
Tutmuştun ellerinde aşkı
Portakal bahçelerinin soğuk vurmuş hüznüdür
Ömürden geriye kalan.
Aşk bize küstü be Miyase.

Akşam olunca yorgun işçiler gelir sofrana
Nar taneleri saçılır, ekmeği uzatan ellerinde
akşam olunca sevdalı insanlar gelir sofrana
Bölerken mercimek çorbasında soğanı ikiye
pusu kursa da kirli yüzler düşlerimize
Ne aşımıza
Ne de ömrümüze nefret katmadık be, Miyase

sahilde, yakamoza vurulmuş iki düş gezginiyiz
Bilirim aç döndürmezsin gelenleri
Bak ay vurmakta, çekilmekte deniz
yolunu şaşırmış dervişler gelir sofrana
sende susar sende açılır deniz
Erguvan hüznü karışır. Kaşık kokusuna
O deryadan, bir katre çorba da bize, ver be Miyase