Mira Zeynep Şiirleri - Şair Mira Zeynep

Can dediklerin tükenir ..!!
Nasılsın .? İyyim …
El misali .!
Hani denirya gözden ırak,gönülden ırak
Hayat ögretir tüm uzakları ,kimli kimsesizliği
Yakınındakinin kaç diş eksiğini sayarda sana ,sendeki kaç kalb eksilliğini görmez ,

Çok güzel seven adamlar vardı ..!!
Sevdimiydi kipriğindeki tele kadar kıyamayan ,yaş olmamamak için çabalayan ,!
Sevdimiydi saçlarını incitmekten korkarak okşayan ,!
Sevdimiydi dünyaya meydan okuyan ,kadınım diye sarıp sarmalayan ..!!
Sevmeleri bedende degilde
Ruhta arayan

Kendinle dertleşmek diye birşey vardır..
İç sesinle sessizce konuşmak..
Ağlamak..
Zonklayan beynini kafanın içine içine vurmak...
Kendini tenkit edebilmek..
Hayallerini susturmaya çabalamak..

Derdim var dedim ...!!
Sonra derdimden utandım..
Tam kalbimin kapısını çalacakken hüzün sarmalı,
Tam umutsuzluk girdabı çekecekken bir kayyuma..
Dilimi lâl ettim derdim var diyemedim ..
Gözlerimin kör kalmış olduğundan utandım ..

Dilimi sûkût bürümüs
,,kelimeler dökülmüyor anlatamıyor içimdeki yanardağını,
parmaklarım yazamaz olmus, yazdıklarım yetersiz kaldıkça isyan ediyor tüm yazılara
,,ne geceye karışan hüzün ,nede yarına çıkacak günes bir mana ifade edemez olmus toparlanmış gitmis bizden bütün yüklü duygular .. kervan kervan olmus..
agir yükler yürekte taşınmıyor....
Benki yalnızlıkların, gecenin can yoldasi onlarla bile aram açilmis tükenmis ,ne yalnızlığın manası nede gecenin manası kalmamış ,,durmuş ...hersey durmuş.. zaman durmuş ..duygular durmuş.. gecmiş durmuş... gelecek durmuş..,,hersey buz tutmus bir anda ,ne ileri bir adim nede geri bir dönüs ,,tüketmisiz herseyi ,geceyi ..hüznü ..gözyasini.. yalnızlığı.. yoklugu,, varlığı,, herseyi ,,tüketmişiz benleri senleri bizleri ,, hersey tükenmis ..manaya bürünmez bir hal sarmış ,,boşluk misali duygusuz manasiz boşş...

Dünyaya bakıyorum manasız ,
Koca bir boşluga dalıyor gözlerim , anlamsız kayboluyorum
Kırık dökük yanlarımı toparlama telaşımda bitmiş
Son demlerde nefes nefese,
Dünyaya bakiyorum manasız..

Yavaş yavaş ölüyoruz...
Intihar ediyoruz..
Bütün iyi seyleri harcayıp tüketiyoruz..
Sevgiyi..
Vicdani..
Vefayı..

Bir bıçak gibi kesip atmak mümkün olsaydı herşeyi..
Öldügümüzde içimizde yarım cümlerle terketmeseydik dünyayı..
Sen dedigimizde ben diyen gelseydi yanına..
Acı dediginde ferahlatan bir ses degseydi yüregimize..
Gözyaşı anında sefkatli bir el uzansaydı yanağımıza..
Kalmasaydı ölü bedenlerimizde pişmanlıklar..ahlar..keşkeler..umutlar..

Şimdimi..!!
Gecenin sessizliginde ,yine sen olmuş bir benle bak burdayım..!!
Defalarca öldürdügüm seni çıkardım kefeninden dirilttim yeniden bir bende..
Ìcímde ayaz çığlıklarda feryat figan bir sen ..üşüyorum ..sessizliğinde ..
Beynimde cevabsız binlerce soru ,çarpışıyor bak yine yürek teknesinde ..
Oysa bilirsin hiç bir soruya cevab etmedim ben seni..

Birgün gelecek
Eski bir fotograf çalacak gözkapaklarımı ,
sızacak anılar incecik ateş misali..
Tam gülerken ,katili olacak hayalin gülüşlerimin ..
Gel sözüm gecikmiş zamanın habercisi ,
Git sözüm harcanmış bir hayatın intikamı..