Mil Mil Fecice Şiiri - İsra Ahmedoğlu

saklısı sanki âlemin muhabbetim
gelincik başlarını okşayan
renkleri uçucu sevinç
etimi kurcalayan, kafamı toparlayan
çığlık kesiğinin ortasına kök salan varlığımı biliyor mil mil fecice

soluk çakıl, ateşsiz, bil ki hiç
ağızların, utançsız
sessiz şarapları alaca alaca içilen
sapsız buğday, tutuşsuz, yani hiç
mide tıkırtısı iplere dizilen
iştahlarım iplere dizdiğim
her evin ayrı kokularla, ayrı rakamlarla
aynı doyumları ısıttığı ocak

ben senin dudak kalkınış
dil tutuluşundan azade
kahroluşun mil mil fecice

ben barutlar ve ben güller
benim kendime hükmüm
kozam nerede, verandam, akşam ezgim
ezgiye dayanan ve fokurdayan içimin buzdan kayaları
saf uykumu, çetrefillere batıran
nerede gözlerim, dilim
bir melodiye ızdırap tattıran sözcüklerim
inanasım benim, saflaşasım

buzdan bir kayası gibiyim sanki âlemin
büyülü bahçelerin
kendi hükmünü veren
insancıl kozalarıyla çevrili
soğuk türbelerin, dalların, bilindik kokuların
şimdi beşiğime sığmak derdindeyim sanki
kaçarak, aklanarak ve ufalarak
yüzümün tülünden, yanan alevden
mil mil fecice

hışırdayan bataklarıyla bekleyişi
beşiklerde kuşkusu başımın
mezar avuçlayan hiçliği
ölürmüşcesine yaşayan
çalıntı kibritlerle yanışı, emanet küllenişi
beşiklerde, bir şavkıma bekleyen
benim arsız sabrım
inmeyen vinçler ve yuva yıkımları
kucak telaşları yenidoğumların
büyük ateşler yanarsa değil
içime küçük bir kıvılcım düşerse
mutlak ezilir bir çığlık altında sabrım

ben senin gün ışıyış
avuç ıslanışından azade
kahroluşun mil mil fecice.