Mihrimah Şiiri - Elif Taşdelen

İnsanlar bakar kördü renklere
Renkler ki aşıkların gözlerine defin
Mimar sinan yapıtları gibi mehtaplı
Mihrimah gibi asildi gizli bakışları

Bir türlü lisanı anlaşılamayan
Şüpheli şiir mısralarında öldük
Saatler zamanda tabanca tesirli
Mermer sütunlu yüzler soluk
Sürgünde zamanı kefenlemedik

Kuzular büyüttük kurtların arasında umutla
Güneşin mahşeri kurulunca çöle
Kavruk dudaklarda tuzlu bir nidaydı söz
Nicedir efsundu içtiğim teninde ter
Ateş böcekleri mızıka çalarken suskumuza

Gerçek neydi sahi bu kadar dehşet
Yalanın çekiciliği giyindi gerçeklerimizi
Bakır düşler sokağında serpildik geceye
Yıldızlar yol haritası kaybolan bize
İlikleri, açıldı sırlarımız meydanda çıplak

İnsanlar hevessiz gülüşlerde kopya
Ekmek kokusu kitab kokusuyla takasda
Mimiksiz desenler çiziliyordu bahara
Çiçekler tomurcuğuna küsünce bitti neşe
Herşey el değmemiş bir tekrarda durgun

Ağlarım şeffaf ıssızlığın köşesinde
Nicedir gökyüzüne salmadım uçurtma
Tüylerinde bir tuhaflık vardı güvercinlerin
Evrenin son noktasında yolunmuşlar
Seni bilmekten yorgundu zihnim belkide

Şimdi ayıp olur gölgeme seni sevsem
Biliyorum herkes gibi sende eksik tarihtin
Yine gizli severim mühim değil
Seninde için yansın
Mihrimah doğunca Ufkuna