Micingirt Ben - Tufan Yığıntıları

rüyalarda dolaşırım
solgun ışıklarla her gece
dolaşırım bucak bucak devrik düşüncelerimle
Micingirt ben ve uzun saplı bir dirgen
ıssız ve yorgun harmanlar
sessiz kuru yapayalnız

renk ölü ses maşat yoruldum
sarsık ve acılıdır hayallerim
temaşa eder her giden yabancı
cinni mağaradan aşağı
kar yüzlü dereleri

koyu bir sızı sarar zar zar bahtsız yürekleri
ne kadar da fark ettirmesek de
müthiş bir duygu taş duvarlar
viran olan bir mâzi ve
öldürülmüş eski evler
çatılar tutuyor perdeliyor
nasırlı elleri toprak bacaları

yankılanıyor zigav’ın dere
akbaba’nın gerdanından
keder aysbergler gibi

duygular enkaz
amcalar yok bir nesil kayıp
zaman dar dünya berduş
gece zifiri karanlık
kümbet ayrı bir hendese

çocuklar benden kaçıyordu
şeherli gelmiş şeherli nidâlarıyla

tıpkı dağılmış bir tesbih misali
imamesi kayıp
savrulmuştuk baş döndüren
zamanın akışında

biçare divane diyordum kendi kendime
sus ağlama sus
mevsimin sonu kimse ses vermiyordu
bir ara bir ses duyar gibi
yosun serinliğinde

şehirde ilham da yoktu duyguda
hem yerimi şiir yazmanın
hasretin katılığında boğuluyorum

hele “koruğa güneş vurunca
kuzuları getir”
ah işte bu cümle var ya
derinden sarsıyor tüm hatırları

gamda ıslanıyor
kederde yıkanıyorum

ne zaman yeniden
ne zaman Micingirt ne zaman