Mezopotamyada Bahar Şiiri - Zilan Ecevit

Mezopotamya’da Bahar

Bahar yağmurları indi göklerden,
ama toprak Enlil’in öfkesiyle kurumuştu.
Dicle’nin kıyısında sessizlik vardı,
Fırat’ın sularında Tiamat’ın hüzünlü dalgaları aktı.

Ne kırlangıç döndü Ur’un taş sokaklarına,
ne Ninlil’in bahçeleri kırmızı gelinciklerle süslendi.
Bir nisan geldi,
ama Akad şenlikleri gibi değildi,
Inanna gülmedi bu yılda.

Toprağın rahmi
bereket değil, Ur tanrısının kıtlık rüzgarını taşıdı.
Gökyüzü umut değil, Anu’nun sessiz öfkesi yağdırdı.

O günden sonra,
ne kırlangıç kanat çırptı bu semada,
ne Babil bahçeleri yeniden yeşerdi.
Nisan, yollarını şaşırdı,
ve Gilgamesh’in efsanesine bile uğramadı.

Mezopotamya,
baharını yitiren bir anne gibi
içine ağladı,
ve Enki’nin gözyaşlarıyla gömüldü sessizliğe.