İnsan, ne ilâhi ne hayvanca
Sürüklenir kadehten tenhaya;
Doğum... belki bir kahırca,
Giz gibi ağır ve kan gibi akmakta.
Yaptım kendime at, hıyanet tahtasından,
Ne nalı vardı, ne dizgini…
Bindim üstüne, yel estikçe uçtu,
Bir de baktım, kırmışlar hınzırlar içini.
Utanç
İnsan, insanı ancak yakarak anlar.
Kayıt Tarihi : 20.7.2025 15:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!