Mezarlıklar Şiiri - İdris Çetin

Bir haftalık kelebekler, böcekler;
Mezarlıktan binlerce kalkar iner,
Kuşlar cirit atar, karıncalar hedef seçer,
Böcekler mesken edinir mezarlıkları,
Bir huşu, bir tevhid, bir tekbir nidası;
Hiç eksilmez mezarlıklar arasından…

Çiçekler, sizleri büyük bir neşeyle karşılar,
Ağlamak isteyen ağlar, gülmek isteyen güler,
Mezarlıklarda deliye her gün bayram derler;
Ağlanacak hallerine akıllılar her gün gülerler…

Arılar ballarını, uçurur havalardan,
Kabirde yatanlara bir fatiha okuyarak…
Mezar taşları haykırır durmadan,
Bize bakın ve ibret alın usanmadan…

Bizler, neden ölüm ve mezarlıklardan korkarız?
Yakınlarımız ölünce mi ölümü hatırlarız?
Bir çocuk, bir genç, bir yaşlı…
Sonsuzluğa uçunca mı bir damla gözyaşı dökeriz?
Siyah gözlüklerin arsına ölümü saklayarak…

Hakikâtlerden daha ne kadar kaçacağız?
Ölümden daha ne kadar kaçacağız?
Kur’an ışığından daha ne kadar kaçacağız?
Sünnetlerden daha ne kadar kaçacağız?
İslam’dan daha ne kadar kaçacağız?
Kendimizden daha ne kadar kaçacağız?
Aydınlıklardan daha ne kadar kaçacağız?
Hayattan daha ne kadar kaçacağız?

Mezarlıklar gün gibi başucumuzda dururken;
Ağlanacak halimizi yaşam bize unutturduysa,
Bir gün bizi musallaya koyduklarında mı?
İslâm ve Müslümanlıkla tanışacağız,
Bizlere sonsuz nimetler vereni hatırlayacağız…

05.06.2008
Sazlıdere