Mezarlıklar Şiiri - Muhammed Sencer Servi

Sessizliğin çığlıkları, dillerde nakarat;
Kimini beklemiş huzur, kiminde eyvahlar.
Her türden var ama, bir tek doğru münazarat;
Hepsine ev sahibi bu sessiz mezarlıklar.

Pişmanlığın en derin yeri, işte bu çukur;
Hem hayatının son günü, hem tüm yalnızlığın
Cilveli hayat eşinin en son yaptığı kur;
Ne zaman kalır geride, ne zamansızlığın

Tüm sebeplerin birleşip ulaştığı merkez;
Ve son kavuşma için bir, bekeleme salonu.
Kavuştuktan sonra, orada beraber herkes;
Beraberlik istersen kendin için, bul onu.

Ne burdaki saraylar mülk, ne sendeki evler;
Ne de içinde gezip, hapsolduğun bu beden.
Alacağın tek mülk, tabut ve topraktan yerler;
Gelip alacak seni hiç gözetmeden neden.

Yazılır mermer taşa senden kalan bir isim.
Sonra kaldırıp konulur kanla dolmuş cisim.
Vurur yüze pis kokuyu mevtten gelen nesim.
Kim olduğun farketmez, bir saatlik merasim.

Kıymetsiz tenekeye bin altın kıymet verdin.
Kıymetli seccadeyi yanlış kıbleye serdin.
Burada biraz eksen daimi neler yerdin.
En çetin bilmecenin, artık sonuna erdin.

Doğum ile bellidir, ölümden sana davet.
Zamanı çok gizlidir, hep bir köşede halvet.
Bilgi bilemez onu, yetiştiremez kuvvet.
Bir tek kendini bildi, hakim olan nübüvvet.

Şimdi bir hazırlık ebediyete, mezarlık.
Bu hazırlık içindir, görünen tüm mimarlık.
Faniden boşanarak… ne mutlu bir bekarlık!
İşte baki sultanlık, işte baki hünkarlık.

Sence yaşamak mı mucize, yoksa ölmek mi?
Öldükten sonra asıl memlekete dönmek mi?
Sura üflenince, amel defteri burulur.
Kimisi tahtına gider, kimisi kor olur.

Ölüm güzeldir çünkü, o da ölecek birgün.
Ruh bedenden çıkınca kalmayacaktır sürgün.
Elbette ruhun bir bir, ebede akacaktır
Çünkü her nefis elbet, ölümü tadacaktır.

(22 ekim 2024)