Mezarlar Şiiri - Abdullah Gençay

Mezarlar;
Bedenin son yatağı
Ana kucağı gibi sarar bedenleri
Memleketimde,
Ağaç altlarındadır yerleri

Mezar taşları;
Mezarların bekçileri
Önce, tahtadandır
İnsan duruşu misali
Beden yatar,
Onun gölgesi düşer üzerine

Sonra başka bir sanatkarın
Eli değer taşlara, hazırdır
Doğum tarihi, Ölüm tarihi
Ve Ruhuna fatiha

Taşlar dizilir mezar kenarına
Su dökülür toprak otursun diye
Mahlukat eşelemesin
Bedene ilişmesin diye

Her yaşta her insanı alır içine
Gururla, kabara kabara toprak
Seçmez ne iyiyi nede kötüyü
Ne fakiri nede zengini
Çünkü; topraktandır insanın temeli

Analar, babalar,çocuklar, en yakınlar
Bir elinde su, bir elinde çiçeklerle
Gelirler son yatağı süslemeye
Temizleyip son şeklini vermeye

İnsanın doğumunda da süslenir
Memleketimde ilk yattığı, beşik
Farkı; ilk yatak bezden ve küçüktür beden
Son yatak topraktan ve büyüktür beden
Beşikte büyür beden, mezarda çürür beden