Mezarcı Şiiri - Tufan Yılmaz

Şimdi bir akşamdayım
ayı ellerinin arasına alan.
Sesiz bir koruluktayım
yolcularına korku salan.
Derin bir uyku çekiyor gürültü
firarda dolanıyor akşamda sessizlik.

Şimdi bir yapraktayım
ağacı servi olan.
Gökyüzüne dimdik sokulmaktayım;
servidir toprağa dimdik konan.
Gömülüdür diri ölüler;
aslında biz ölüyüz onlar diriler.

Şimdi bir baykuşun gözlerindeyim
karanlıkta parlayan,
sinsi bakışlarla etrafı kollayan;
sarı gözlerinde siyah noktalar;
uçmak varken özgürce
konar servinin kuytu köşesine.

Şimdi bir topraktayım
dirilerin meskeni olan,
Islak olduğum kadar kokmaktayım;
her şey bende büyür bende solar;
ihanet etmek varken insanoğluna
hep onun ayakları altındayım.

Şimdi ben bir derinlikteyim;
daha derine inmeliyim,
kazmanın sapında ellerim;
bu kaçıncı kazdığım dirilerin mekanı;
ben bu ıssız mezarlıkta
mezarcı.