Meyus ama berceste... Şiiri - Diyar Yılmaz

Henüz kabuğuna çekilmişken bütün çığlıklar,
Bense yutkunurdum işittiklerimi...
Öyleyse mühimdir bende kalır sevgin...
Benim gönlüm vaha olur sana bulutlardan.
Gömülü bi sandığa dönüşür üzeri ne kadar açıksa.
Yüceltir beni kimi zaman kırma sevdalardan gün yüzüne ufuklanan haddim.
Mayışacak karanfiller bırakıyorum ölüme,
sense yoksun kapılardan çıkıyorsun yüzüme sertçe çarpan.
Baktığın zaman kötü bi adam gibi duruyorum karşında,
Yüzüme kaygısız tokatlar çarpıyor cümlelerinden.
Nedense yine duruyorum karşında....

Ölüm bile bana eski gazetelerden gibi,
Çok önemlidir elbet,
fakat eskiden...
Sanıyorsun ki kuru topraklardan geçiyorum her seferinde,
'Oysa ben asırlar gibi dudaklarından salkımlarla,
Verem tutmuş meyhanelerde,
Sense ıslah edilmemiş bahanelerden dokunursun gözlerime.'
Yazık benim kendini bile yoklukta arayan mahzun gülüşlerim...

Yanıktır diye sıyırdım seyrimi meşrulardan... Yüzünün yağmurunda hisli pusatlar gördüm. Dinsin diye bıraktım suretimi omuzlarımdan. Yoksundur ışıltına tapan yıldızlar ve yüzünden çarpan herşey...
Serpilecekse bir gün,
Durgun olsun diye beklerim mahşere bile vursa beni sensizlik...
Koparırcasına savursa bile,
diri bir ölüm gibi karşısında hiçliğe bakan kapının önünde....
Islıklı bir küfürle avutulmuşsa da artık,
vurmaz beni nemli kavuşmalar...
Bana yalnız ibret ağarır topraklarımdan.
Toplanırken bütün bulutlar,
Üzerime yağmur değil canhıraş 'hasretler yağar saçlarından.
Islanırım ama direnmem artık.

Kanat gömleğimi bileklerinle,
Aldanma bağrına sinmiş diye bir demet nar çiçeği, yokmuşçasına dursa bile hatta...
Sürgün gibi bağır üzerime,
saldırgan tavırlarını takın,
Yücelt avucunda kin gibi tuttuğun resimleri,
İyice kavra,
elinde yokmuşçasına dursa bile hatta...
Yaklaş hayatın benekli duran kalbine,
devirmek için okşar gibi ol,
Yaşarcasına dursa bile hatta...
Sarıl bütün varlığınla boynuna,
Yeni bi nefes gibi daldır gövdesine ellerini,
Ölmüşçesine dursa bile hatta....