Meyil Şiiri - Toykan Nar

Yalnızlığın suskun taşlarına değdi adımın,
Gecenin unuttuğu yerden geçtin —
Kalbimde bir yankı bırakarak,
İzi silinmeyen bir dokunuş gibi.

Zamanın bile yorgun düştüğü yerde
Seninle büyüdü içimde kırılgan bir bahar.
Ne yaprak dökerdi ne çiçek açardı,
Varlığınla yetinen bir mevsim gibiydi aşk.

Sessizliğe gömülmüş kelimelerden
Kendine bir sığınak ördün —
İçimde uyuyan her anlam,
Sesini duyunca uyanmayı seçti.

Tenin geçerken rüzgârdan
Gölgem bile sana meyletti.
Adını anmasa da dudaklarım,
Her susuşumda biraz daha sen oldum.

Ve şimdi
Zamana yenilmeyen bir izsin içimde —
Unutulmak sana uğramaz,
Çünkü hatırlamak bile bir ibadet seninle.

Öyle derin, öyle ağır yüklüsün ki zamanın,
Sustukça çoğalan, büyüyen bir sessizliksin.
Duyulmayan çığlıklarımla sarar beni,
Aşkın, gölgesinde solan bir gizemsin.

Ve bil ki,
Sonsuza dek sürecek bu sevda benim,
Ne zaman yitsem, ne zaman düşsem,
Sensin benim varlığımın en kıymetli nedeni.