Mevsimsel Yalnızlık Şiiri - Orhan Kurtaran

Kar, kış, doğayla mücadele;
sanırsın kopuyor kızılca kıyamet.
Martılar iskeleye yanaşmış;
yaşama dair budur görülen tek alamet.
İnsanlar donuk insanlar temassız ilişkiler keşmekeş
Yalnızım, beyaz düşüncelere basan ayaklarım
Yollar engebeli olsa da iz bırakır yolun sonu selamet
Bu kaçış kimden bilmem nedendir
Islak ruhumun ağırlaştırdığı beyhude bedendir
Sen, o, siz yanıma almaya güç yetiremediklerim
İşte! Geldi ölüm anı, bilesin zevâl-i lezzet elemdir

Aslında her insan bazen yalnız kalmak ister
İmkan arasa da buldurmaz yaşadığı bu hisler

Sicim sicim düşen yağmur dolanır boynuma
Kaderimdir yük bırakan omzuma
Benim diyebiliyorum artık sokaklar
İnsanlar sağa sola kaçmış
Birkaç damlada günahlarımdan arınırken
Birkaç damlada kalbimin rögarları taşmış

Aslında her insan biraz yalnız kalmak ister
İmkan arasa da buldurmaz yaşadığı bu hisler