Mevsimler Gibi Şiiri - Anıl Kılıç

Mevsimler Gibi

Sen…
İlkbahar gibi geldin hayatıma.
Serçeler gibi cıvıltılıydın,
Gözlerinin kenarında saklanan umutlarla geldin.
Rüzgârda savrulan pembe çiçekler gibi
İçime usulca doluştun.

Gelişinle içimdeki kurumuş dallar yeşerdi,
Yüzümde unuttuğum bir tebessüm açtı…
Seninle gözlerimde bir bahar büyüdü,
Hiç geçmeyecek sandığım o taze, o masum bahar…
Sonra yaz oldun.

Bir temmuz akşamı gibi sıcaktın,
Yüreğime güneş gibi dokundun.
Martılar gibi özgürdün,
Hiçbir yere ait değildin ama her yere aydınlık getiriyordun.
Senin gülüşünle,
Benim içimde deniz taşardı…

Birlikte yürüdüğümüz yollar,
Ayak izlerimizi saklardı kumlarda.
Ama sen,
Hep biraz uzaktın…

Hep birkaç adım ötemdeydin.
Dokunsam kaybolacaktın sanki.
Ve ben dokunmaya kıyamadım.
Derken…
Sonbahar gibi gittin.
Usulca…

Ama bir ömürlük iz bırakarak.
Dallarından düşen yapraklar gibi
Kalbimden döküldün bir bir.
Bir kedi gibi sessizce sıyrıldın sokaklarımdan,
Ve ben,

Sana sarılmadan kalakaldım arka bahçemde.
Rüzgâr,
Adını fısıldayıp durdu kulaklarıma,
Her esintide senin gidişini tekrar tekrar yaşattı bana.
Bir veda bile etmedin.
Sadece mevsim değişti.

Ve sen yok oldun…
Şimdi kış gibi kaldım.
Buz tutmuş bir göl gibiyim,
Üzerimden geçen kimse
Altımda derin bir acı olduğunu fark etmiyor.

Ne martılar dönüyor bu semaya,
Ne serçeler cıvıldıyor artık penceremde.
Göçmen kuşlar bile seni unuttu belki,
Ama ben…

Hâlâ aynı yerdeyim.
O ilkbaharda,
Senin gözlerinle çiçek açtığım o bahçede,
Sensizliğin ortasında yapraksız bir ağaç gibi…
Senin dönmeni bekliyorum.

Çünkü bazı aşklar,
Mevsimlerle gider…
Ama bir yürek,
Tüm ömrüyle kalır.
Ve ben seni,
Bir mevsim değil,
Bir ömür sevdim.