Mevsimler Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

MEVSİMLER
Bahçemde bir ışık parlardı
Uçuşurdu hülyalar avucumda sabahlardı
Tan yeri ağarsın betim benzim sararırdı
Ben gecenin en puslu anıydım

Kursağımda damlaya damlaya dökülürdü hüzünler
Göğüs kafesimden ışık ışık sökülürdü teslimiyet
Bir garip yaz sıcaklığında karşıma terli terli dikilirdi umut
Ben ve güneş tam tepedeydik

Anlamsız geliyordu artık ufuklar
An,
Zaman
Ve
Mekan
Hepsi benden kaçmışlar

Ben kendimden meçhul ve bihaber
Yaşamanın eşiğindeydim.

Sesimi duyardı Rab
Sesime şahit olurdu notlar
Bilmem belki kalem
Belki kâğıtlar
Duvarlarda duyardı
Dökülürdü dilimden ağıtlar
Zılgıt zılgıt

Şafak söke dururdu
Ben uyanırdım uykumdan
Umut dolu rüyalarımdan
Uyanırdım
İnsanlara sarılıp sarılıp uyumamdan
İnançsız inançlı insanlardan
Uzaklaşacaktım

Sonradan
Sonbahar gelirdi
Mevsimlerden en sevdiğim!
Hafif serin
Hafif kasvet
Bir o kadarda kederli
Severdim sonbaharları.
Baharın sonunu,

Her şeyin sonu güzeldi,
Netti
Ama'sız
Aman'sız
Ağrı'sız
Ne yaşandıysa bitmiş olan
Sonları.
Severdim sonbaharları

Ağaçlar yapraklarını dökerdi
Kuşlar yerlerinden göçerdi
Ruh halim sonbahara bahane edilirdi
Kimse anlamazdı içimde gizli kasveti
Kimseler ifşa edemezdi
Bu mel'un umutlarımı
Yıkılışlarımı,
Haykırışlarımı
Ve dillere destan olan
Şarkılarımı...