Mevsimi Baran Şiiri - Şafaknur Yalçın

MEVSİM'İ BARAN
Çalınmış bir zamanın güvertesindeyim
Haksızlıkların isyanları var konuşmaya küsmüş dilimde
Asırladır kaybolmuş gülücüklerimin gölgesinde dinlenmekteyim
Pas tutmuş gemime çarpan her deli dalga
Mazideki kahroluşları serpiyor önüme…
Bir hüzün senfonisi sızarken sessizce,
yoksul dünlerimin kokusuyla harmanlanıyor her yer.
Artık yama bile tutmayan gönlümde ise,
Bahar gibi elemler açıyor domur domur…
Esen her rüzgar ise bana
geçmişin küflü kokusunu
Demet demet sunuyor önümde eğilerek.
Kahrımı sürme yapıp çekiyorum gözlerime
Coşmuş çılgın dalgalar gibi nabzım
O günleri düşündükçe…
Yüzüme çarpan deniz suyu gibi artık tadım
Mavi bir deryada olsam da,
Bir buzdağı kovuğu gibi yatağım.
Miyâdı takvim yapraklarında asılı şu ömürde
Çok üşümüş bir yüreğin buz tutmuş sözcükleridir hayat.
Vesikasız sözlerinin yeli,okşadıkça beynimi
Bir hallaç,pamuk atıyor sanki bedenimde
Küskün uykulara yenik düşsem de bir an
Uyandırıyor hemen,hıçkırıklarıyla,fırtınalı denizim.
Bitsin artık bu melânkoli
Pas tutsun artık bu sevda kırıntıları,yasa boğulsunlar!
Giderken artık buralardan,
Bu gemiyle senide mevsimi barana emanet ediyorum…
Hoş çakal….(ş.y)