Mevsim Kırığı/ ...

Ruhuma saplanan gecenin
teninden yazıyorum.

Gün sızladıkça,
ellerimin çizgileri
kesik ellerinden nasıl da
menevişleniyor.

Bulutlar iç çeksin
bir kez daha.
Azar azar ve zamanla
toplayacağım
seni kendimden.

Ne olur, beni
          sev/me.

Karanlığıma uluyan ay şahit
içimdeki ninnilere.

Uyan!
Bir şafağın ertesine.

Sokaklar doğumda
ve içimde ölüyor akşamlar.

Telaşlı yağmurlar gibi
koştukça düşüyorum.

Ayaklanırsa
sarhoş sokaklar,
adımı
          duy/ma.

Ben birkaç bahar büyürken,
düşlerim yaşlı çehresini
soluyor zamanın.

Korkar oldum,
          gör/me.

Rüzgâr öpüşlü ayazında,
çiğ tanelerinin
savruluyor ömrüm.

          Git/me.

Geçmişin sınanmış bıçağı
kaderimin çizgisinde kör.

Ve bir cümlenin umuduna
seni asmaktan yorgunum.

Tarihsiz bir beklentinin
avuçları sinem,
sersem ayağına,
hüzzam makamıyla
sırtlanıp sokakları.

          Dön/me.

Ay gökte yalnız,
Kasım… Sonbahar biliyorum;
baharların da baharı.

Aşk,
          Gel/me.