Mevsim Hazandı Şiiri - İmren Çelik

odamın penceresinden izlerdim,
yağmurun serenatını sevgilim..
özlü sözler tükettiğim şiirlerde yazardımi
içlendikçe!
telaş yapardım;
gözlerini anımsayamadığım anlarda,
kaybolurdu bazen gözlerimdeki gülüşün..
dilime dolanan hüzünlü bir şarkı olurdu bazen,
yalnızlık!
sıra sıra daldığım sensizlikten,
dışarıya bakmaya korkardım...
köşeye sıkışmış pişmanlıklarım,
peronların ıssız grisinde;
gelmeyecek trenler bekler oldu sevgilim...

Mevsim hazandı!
kulaklarımda çınlayan hüznün sesini dinliyordum...
Hüzzama çalan şarkılar süzülen odamın camı bereketleniyor,
yağmur damlalarıyla...

Üryan bir kayboluş gibi,
sessiz gidişini hatırlattı bu gece bana..
şemsiyesiz kalan umutlarım yine sırılsıklam!

örselenen düşlerimi saran yalanlarındı,
alevlendiren yüreğimdeki yangını..
son demlerini çalan hislerim,
toprağa düşüyor sevgilim!

Sarhoşlaşan hayat;
keskin bir suskunlukla,
öldürüyor cümlelerimi.........