Bazen üzülmüş, ağlamışım
Bazen de sevinip gülmüşüm
Ağıtlarını içim yanarak dinlemişim
Düğünlerinde halay çekmişim
Masallarını, türkülerini çok sevmişim
Ali dedemi, Ümmihan ninemi
Eski urbamın yırtığını diksem,
Yurttaşın birine selam versem,
Muhabbet eden iki can görsem,
Yaşama sevinci dolar yüreğime.
Acıyı yok etmez mi sevgiye varış,
Başını almış, nereye gidiyorsun?
Vay deli kız, vay deli kız…!
Kul hakkını tanımayıp çiğniyorsun,
Vay deli kız, vay deli kız…!
Başkasının aklına uyarak yarışma,
Yüce dağ başında duman, kar olur
Yuva özlemi, yüreğimde kor olur
Yaban ellerde yaşamak zor olur.
Vay eller, eller de zalim eller!
Görelim Mevla’m bizi neyler…
Sevdaya dalıp, türküler söyleyen
Yar değil mi, yar değil mi…
Boynun büküp, yollarımı gözleyen
Yar değil mi, yar değil mi…
Sözü ve özü ile değiştiren yazımı,
Çok küçük yaşta yetim kaldı,
Yaşlı bir kadının kapısın çaldı,
Boyundan büyük işlere daldı,
Bahtı kara bacım Kadriye!
Elin kapısında aç susuz yatan,
Ulusuna dair ah çekerdi derinden!
Anlamlı sözler dökülürdü dilinden,
Bilimsel tezler üretirdi beyninden.
Bak Kışlalı Hoca’ya yurdum ağladı,
Sevdiği nice canlar karaları bağladı.
Ay yıldızlı al bayrağımızı görünce!
Dilim Türkçe’nin kıymetini bilince,
Hep birlikte kapılırız ortak sevince,
Anadolu’dan özge yâr bulamadım…!
Bazen dalgalandım, bazen duruldum
Karacaoğlan; 17. Yüzyılda Orta Anadolu ve Toroslarda, özellikle Gâvur Dağları yöresinde yaşamış, Türk Halk Edebiyatı’nın en önemli temsilcisi ve ekolüdür. Türk Halk Şiir’inin köklü bir damarı, rengi, tadı, güzelliğidir. Türkçe sevgisi ve anadil bilinci yüksek, halkçı bir eğitimci, Anadolu ereni ve aydınlanmacısı olan ünlü bir halk ozanıdır. Türküleriyle halkın gönlünde taht kurmuş, yüreği yanık bir halk adamıdır.
Karacaoğlan bir türküsünde halka şöyle seslenmektedir:
“Koyun meler, kuzu meler/Sular hendeğine dolar
Ağlayanlar bir gün güler/Gamlanma gönül gamlanma
Naçar Karacaoğlan naçar/Pençe vurup göğsün açar
Kara gündür gelir geçer/Gamlanma gönül gamlanma”
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!