Metin Ataolur Şiirleri - Şair Metin Ataolur

İnsan doğuştan aciz,
Havaya aşa muhtaç..
Muhtaçlar arasında..
Yaşıyor.. nice muhtaç..

Kimi lokmaya muhtaç,

Bir nefeslik saltanata beka mı.! denir..
Yok kadar azmış saadet denilen.. şey..

Gerçek aşk sanılan bir düş ve hayalmiş..
Fani olan kul fanilikte, fanileri sevmiş..

Nede çabuk geçti yıllar..
Günler, geceler, haftalar..
Aylar, mevsimler,baharlar..
Kaldı şu an hatıralar..

Özlenen istikbal bumu..?

Yalan dünya..fani insan..
Kalmadı hiç.. dünden kalan..
Hırsla tamahla..yaşayan..
Var oyalan.! sonu hazan.!

Gördün aldırış etmedin..

Dünya bir eğlencemi,beyhude mi soluklar..
Böyle sürüp gider mi..hırsızlıklar,talanlar..

Sebil mi..mazlumların akmakta olan kanı..?
Bu mu insan hakları..rezilin ihtirası..!

Gönül muhabbetinle dolsun Ya Resulullah..
Özlemin hasretinle yansın Ya Resulullah..

Sen güllerin menbağı aşıkların maşuku..
Şafiisin ümmetin elbet Ya Habibullah..

Seni sevdik.. hem nasıl.. yetersiz kelimeler..
İfadeler biçare, hayran nice ümmetler..

Alemler hürmetine Yaratıldı Ey Resul..
Gönüller pırıl pırıl..Aydınlandı Ey Resul..

Gül Muhammed, Can Ahmed,kainatta hep teksin,
Muhabbetlerle yanan...şefaatine ersin...

Bilinen her bir yolun,envarı sen olmuşsun..
Geçmiş nice gün asır..en sevgili olmuşsun..

Ben en çok seni sevdim.
Yüreğim burkuldu hep,
O güzel ismin geçtikçe..
Ey Resul Yaradanın Mahbubu..

Gözlerim hep dolu dolu oldu,

Teşrifini iştiyakla bekleyenler vardı,
Hasretlerde.. bahiralar.. vardı..

Kisraların şatafatlı sarayları vardı..
Sönmeyeceklerini sandıkları ateş yanardı..