Topraktayım, küçüğüm ben,
Gizli bir umut içimden.
Yağmur yağar, beklerim ben,
Bir gün fidan olacağım.
İnce bir dal, taze bir can,
Köküm iner yavaş zaman.
Güneş güler, rüzgâr okşar,
Toprak beni bağrına sar.
Yıllar geçer, gövdem kalın,
Dallarımda binbir salın.
Kuş yuva kurar, ben susar,
Mevsim döner, ben duruşum.
Marmara’da kök salarım,
Ege’de de ben varım.
Karadeniz, Toros, Doğu,
Her yandadır meşe soyu.
Yaprağım sarı sonbahar,
Dökülürken içim yanar.
Ama bil ki bu gidişler,
Yarınlara tohum taşır.
Sincap palamudum alır,
Domuz gelir, kuşlar çalar.
Her canlının bir izidir,
Benim dallarımda bahar.
Köküm derin, beden sağlam,
Geçmişi taşırım zaman.
Nice kışa direnirim,
Ben meşeyim, ben anıtım.
Kayıt Tarihi : 5.5.2025 11:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, Türkiye’de en yaygın ağaç cinslerinden biri olan meşe (Quercus) üzerine yazılmıştır. Şiir, meşenin toprakta bir palamut olarak başlayan serüveninden, fidan oluşuna, olgun ağaç hâline gelişine ve doğayla olan etkileşimine kadar tüm yönlerini sade ama öğretici bir dille işler. Meşenin türleri Türkiye’nin hemen her bölgesine yayılmıştır. Ekolojik açıdan birçok canlıya yaşam alanı sunar, yaprak dökümüyle toprağı zenginleştirir. Aynı zamanda halk kültüründe bilgelik, direnç ve köklülüğün sembolüdür. Bu şiirle hem doğanın döngüsüne tanıklık ediyor, hem de meşenin diliyle bir “ağaç biyografisi” yazmış oluyoruz.
