Meş'ale-i Dil Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Sıyrılışı gibisin bulutlardan hilâlin,
Seyrine doyum olmaz, kalır gözlerim sende.
Benliğinde yok oldum, büyük senin vebalin,
Ancak sevgiyle yaşar, iki can bir bedende.

Her cefana yıllardır seve seve katlandım,
Seni her görüşümde kuş gibi kanatlandım,
Sevdalı gözlerinden, yalanım yok, udlandım,
Güller bir başka açar yüzündeki handende.

Kar yağdırdın çöllere, dondu güneş ayazdan,
Dil-i suzan sönmüyor, yanıyor geçen yazdan,
Cuş-u huruş sevdalar alınır mı kem sözden?
Şevk mi kalır insanda aşk ruhundan gidende?

Uyamadım bir türlü, bilmediğim tarz mısın?
Kalbimi sallıyorsun, hareket-i arz mısın?
Sevdamın tepesinde, altı yüzlü gürz müsün?
Yok ettin beni sende, kalmadım ki ben bende.

Ey vâkıf-ı esrarım, sırlarımı eyle faş,
Kim niye yanıyormuş, kim dökmüş gözünden yaş?
Sevgiyle basmış olsam erirdi bağrımda taş,
Sırılsıklam aşığım ter kalmadı ki tende.

Ümit'i lal eyledin, artık yazmıyor kalem,
Dört dörtlük sevdim seni, namerdim varsa hilem,
Bitecek biliyorum, öldürdüğün gün çilem,
Ölene dek bu garip uğruna olur bende...

Ankara – 23.04.2010