Merve Demircan Şiirleri - Şair Merve Dem ...

Zigot denen nesneden;
İnsan ettin beni sen!
Varken belki bin neden;
Eylemedin deni sen!

Madem edip merhamet;

Gurur seni bitirir,son ver yersiz havana!
Nemrutluğa özenip; dikme burnu tavana!
Seni böyle azdıran; şeytan, nefis ve heva;
Varsa zerre imanın, yeter tapma heva’na!

Ye, iç, eğlen sonra da; hesabını ödeme?
Varsa bunun mantığı, anlat bana ey insan!
Aynısını yaparsa; ne demeli adem’e?
Demek gerek bedava, olmaz asla şu ihsan!

Hissiyata aldanıp, hasım bildim çokları
Sonunda öğrendim ki, benim hasmım benmişim
Donkişot’ça davranıp, var zannettim yokları
Meğer ki, elle değil, benleymiş benim işim.

Herkes hasret bir şeye;
Ben adama hasretim!
Sırt çevirdim her şeye;
Sırf adama hasretim!

Ademcikler gani de;

Aradığın mürşitse, bulmak mümkün bir anda
Hem de öyle kamil ki; tutar elden zor anda!
Sana lazım her bir nur, yalnız onda bulunur!
Yani dostum her irşat; Hak kitabı Kur’anda!

Değil isen tam bir kör;
Bu tavrın ne ey nankör?
Seni gören sanacak;
Arı duru bakarkör!

Son vererek şu gafa;

Var mı yeni gelişme, yaşantıda bu sene?
Günahını geçti mi, defterinde hasene?
Böyle bir şey yok ise, durum ciddi demektir!
Yani bu yıl ölürsen; halin harap desene!

Her çağıran hırlı yere çağırmaz;
Evet deme bilmediğin davete!
Vaat etse de, türlü, türlü lezzet haz;
Sonu betse, kov başından, sav öte!

Tüm şeytanlar iş başında baksana!

Hayatı veren Hay’sa;
Deme o, elimdedir!
O, seni ölü saysa;
Çıkan ruh, de kimdedir?

Can Haktan, emanetse;