Kör bir ebe bul kendine, rüyalarımız s'aklansın.
Aşksızlığımıza dem vuran sözcükler türet,
Üretim hatasına yenik düşsün umutlarımız,
Kalbimiz artık aşka faça atmasın.
Bir akşam yatıya gel ruhumun yatak odasına,
Sus payına düşüyor son cemre.
Gökyüzü üşüyor.
Kalın giyinilmiş üstüyle,
Sıtmayı yaşıyor.
Saymalardan, seçmelere...
Bakma öyle,
Kendinden başla insanları suçlamaya.
Kimse, sırf sen istiyorsun diye boyun eğmez
Saçma sapan yalnızlıklara.
Ben bile.
Ben bile artık durduk yere gidemem senden uzaklara,
Gözlerinin önünde cereyan eden ölümlerde körleşmen kadar can sıkıcıydı,
Ateşle oynayan çocuklara nasihatler verişin.
Bir yanan olacaktı elbet, aşklıktan cayır cayır kavrulacaktı biri,
Söyle sevgili; hangimizin yitişi daha çok üzdü seni?
Ve hangimizin bardağından taştı sevişmeler boyu süren iniltilerin sessizliği?
Bugün,
Bence tarihin hatrına,
Çoğu çıplak, azı yalnız insanların sevişme günü.
Çünkü nereye çevirsem başımı,
hep,
henüz öldürülmüş ve muhtemelen fazla uzağa gidememiş,
Günlerden birgün varla yok arasında sıkışıp kalmıştım,
Masallarımın sonunda bir p.ç daha çıkıyordu ortaya.
Matemden bozulmuş hepsi, bozguna uğratılmış sanki.
Sevgi, bir tek onlara yetmedi.
Gönüllerden bir demet gül sunmuştum kendime o zaman,
Dalga geç denizimle,
Kum tanelerine muhtaç olduğum için.
Bir gemi gibi yol al usulca.
Ruhuma attığın demirlerin halatları çözüldü artık,
Limanlarımın hepsi kapalı sana.
Gözleri ılıman yaşlarla b'akan ayrılıklardan geldin şu geçmişin kirliliğine.
Sadakatin sencildi, ihanetin bencil.
Kırmızı dudaklarıma bakıp da cilveleşen tüm adamlara küfürler yağdırdın, biraz ihtişamlıydı, biraz muhbir.
Kadınlar biriktirdin yalnızlığına, kaldırımların kuvvetini ölçtün bedbahtlığınla.
Yalanların hepsini söyledin gerçeklerden korka korka,
Kahramanca d'övüldün sonra, ahmakça s'övdüm seni başkalarına.
Günlerden akşamüstü,
Gök, pazartesi gibi boğuk.
Bir kazanın başında toplanmış birkaç teyze,
Kaynayan kanlarını izliyorlar neşeli neşeli...
Belli ki canları yanmış günün birinde,
Aldatılmışlar ya da al'danmışlar kanaya kanaya...
Siz hiç terk edildiniz mi?
Ben terk edildim.
Annem ve babam daha ben doğmadan kararlaştırmışlar, sonrasında da 'terk' koymuşlar adımı.
Gün gelir büyürsem umuduyla, alışık olmalıymışım bu isme, canımı yakmasın diye.
Nafile!
Bütün ayrılıkları sineme çektim, sakladım hepsini, büyüttüm usulca ve gönderdim hepsini yokluğa.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!