Merve Acır Şiirleri - Şair Merve Acır

Ben ,

Troya Kralı Priamus'un üstüne titrediği alevden lale.

Hekube'nin en güzel kızı ve Helenon'un ikizi,

Hissettirmeden süzülüyordu aşağıya karanlık.
Yer kabuğunu delip , ulaştı yüreğine dünyanın.
Hissetmediler.
Burada elim kolum bağlı , seyretmek zorunda kaldım sonlarını.
Bilmediler.
Soğuk önce Afganistan'ı sardı , kavruldular.

Şu an şehirler arası bir yoldayım .

Gittiğim şehir , kabrimi inşa etmiş , varmamı bekliyor

Ayrıldığım şehirde , ben kabirleri yıkıp çıktım .

Tükenmekteyim!
Bereketi çekilmiş topraklar gibiyim, çöl toprakları.
Her zerrem , çatlaklarla dolu.
İçime sızmak isteyen her yenilmişlik zerrelerimden akıyor.
Her çiçeği , narin duruşlarıyla , mis kokularıyla , dikenleriyle ve asaletiyle sinemde
barındırabilirken önceden,

Bana şiirler yazan bir adam var.

Ona yazıyorum bu gün.

Ona yazıyorum çünkü tertemiz sayfaları var.

- Gökyüzüne bak , eminim sana alkolden daha iyi gelecek. Eminim yazacak harika şeyler bulacaksın.

Gökyüzüne baktım bugün. Şansıma şehrimin göğü bile asi. Kızıla boyamıştı dudaklarını ve kaşları kara bulut. Kim bilir Tanrı katında neler oluyordu. Yazdırmadı, ne yer ne gök. Bir kibrit çaktılar bu gün önümde,kısacık belki bir saniye belki bir kaç salise. Alevin dans ettiğini gördüğümde havayla,sen geldin aklıma. Çıktığından değil de geldin işte. Ona yazıyorum bugün .

Delice düştü aklıma, seni ilk tanıdığımda günlüğüme yazdığım cümle;

Sur üflendi ve maç başladı.
Bu maçın hakkını vermekti en büyük kuralı.
Nice sultanlar da öyle yapmadı mı ?
Ya zenginler ?
Peki ya fakir evinde pişen bir tas çorba ?
Aslında o da hakkını vermek değil miydi , elde ki malzemenin ?

Ve belki pişmandı Tanrı'n
Belki mutsuz.
Belki umudunu göndermişti seninle galaksiler ardına.
Belki kıskanç
Belki huysuz.

Büyüyor karanlık ,

Annesinin el bebek büyüttüğü bir çocuk gibi , hızla , hırçın ve dediğim dedik kadar şımarık .

En derinlere giriyor .

Affet Geray.

İsminin semada bıraktığı tondur bunu emreden.

Karanlığı aydınlatan tonusun sen Ay'ın.